Moja Poezja cześć 1

 Odrodzenie.

Byłam trup, martwa i zimna, jak lodu bryła
Byłam tu, istniałam, lecz byłam nie żywa
Kiedyś oddychałam, śniłam i marzyłam
Potem się z katowałam, swe marzenia zabiłam
Raniłam się co dzień, bo ciągle powstawałam
Jak feniks wracałam, lecz odrodzić się nie umiałam
Byłam jak sędzia i kat, bardzo brutalna.
Bo twierdziłam, że świat jest zły, a ja nienormalna.
Samotna i opuszczona, bez celu wegetowałam.
Mroczne Lata mijały, w mrocznym świecie, który znałam.
Tonęłam w smutkach, gdy raz, dnia pewnego,.
Zmienił się los i stało się coś bardziej potwornego.
Które, to pewne wydarzenie, serce moje roztrzaskało.
Serce pęknięte i złamane, przez los, które dosyć nie miało.


Cios za ciosem, walące jak wielkim młotem.
Dobijając mnie, nie zabijając, lecz mieszając z błotem.
Walczyć z tym chciałam, los pokonać zamierzałam.
Lecz poddać się musiałam, bo już sił walczyć nie miałam.
Wtedy się stała rzecz niesłychana, gdy los mi ręka podała.
Wtedy inny świat ujrzałam, nowych ludzi los mi podesłała.
Nowych przyjaciół poznałam, co mi inny świat pokazali.
Nową siłę otrzymałam i nową nadzieje uwierzyłam.
Stare wspomnienia wróciły, ból i marzenia.
Stare smutki i zagubienia, lecz w innym świetle je widziałam
Sobie cel wyznaczyłam i w kierunku szczęścia działałam.
Bo gdy umrzeć nie mogłam, a ból serca zbyt ogromny.
Gdy wszystkie emocje wróciły, jak wybuch potworny.
I zrobić coś było trzeba, wtedy drogę wybrałam,
Trudną i odważną, bo już piekła się nie bałam.
W płomienie życia się rzuciłam, pod prąd idąc moją drogą.
Idąc tam, gdzie marzenia moje, gdzie ludzie mi pomogą.
Gdzie moje nowe życie, które serce moje pragnie.
Gdzie los, do mych pragnień i marzeń się nagnie.
I choć lękać będę się drogi, nie cofnę się, nie ucieknę.
Bo ogień w sobie mam i determinacją walczę wściekle.
I ból mój tak ogromny, że mą motywacją pozostało.
Przypomina się o sobie, by mnie życie nie złamało.
Przypomina mi o drodze i celu moim, która wyznaczona.
O szczęściu moim, o moim marzeniu, gdzie będę odrodzona.
I odrodzę się mądrzejsza i silniejsza, by Was Inspirować.
Moją drogą i walką, płynącym doświadczeniem mogę was obdarować.
Być świadectwem tej drogi, gdzie siła mą słabością, a słabość mą siłą.
Odrodzona, jak wiosna po zimie, co jest nam miłą.
O szczęściu i marzeniu, o silnym jej pragnieniu.
O odnalezieniu siebie, drodze i odrodzeniu.
........................................................................................................................................

Daleka Kraina

Gdzie płynę, gdzie płynę, koleżanką i kolego?
Daleko, daleko, gdzie marzenia, gdzie jest radość i nie ma agresji
Gdzie sobą być mogę, gdzie czeka mnie coś dobrego
Gdzie będę mogła zapomnieć o złym bólu i nieprzyjemnej presji
Płynę swym kajakiem, tam gdzie są ludzie, pełni miłości
Gdzie ludzie kochają zwierzęta, żyjąc z nimi w harmonii i przyjaźni
Płynę do brzegu, do ludzi pełnych serdeczności
Płynę do krainy mądrości i równości, gdzie wszyscy są ważni
Uciekam do krainy, gdzie wszyscy żyją w jedności
Gdzie nie będą mną pogardzać, ani atakować
Ta kraina tuli mnie z daleka, bym mogła zapomnieć o swej samotności
Płynę swym kajakiem, wzywa mnie kraina, bym jej szczęścia mogła posmakować
..........................................................................................................................................

Dziś wielki dzień!!! 

Dziś wielka radość, i radość wszystkich ludzi, o której i ja wiem.
i początek nowej przygody na całe życie i to wielkie Bum radosne!
Te trudności i wyzwania, pokonywania blokad, by odnaleźć w sobie wiosnę.
Ta pasja, ta moc, ta siła w ludziach i marzenia duszy.
Ta miłość do świata i ludzi, ta droga z przyjaciółmi, która każde serce ruszy.
Ta zmiana świata i ludzi i razem budowanie przyszłości.
Ta satysfakcja celu i idei, że robi się coś dobrego, co daje efekty miłości.
Ta odwaga i pragnienie zmian, która daje siłę nam.
To cudowne życie i podróż, z ludźmi z którymi idę, pokonując swe słabości.
To jest właśnie to, droga pełna mądrości!!!

...............................................................................................................................

Podróże

Podróże to życie na luzie.
Wolność i swoboda.
To dla mnie raj i przygoda

Poznawanie ludzi i życia.
To rozwój i zabawa, warta przeżycia.
Zatem zapraszam do zabawy.
Dla każdego miejsce mamy

Zacznij z nami podróżować
Żyć, rozwijać się i się angażować
Ze swego życia bądźmy dumni
Niech w naszych sercach, radością zadudni.
......................................................................................................

Tajemnica samotności
Gdy jestem sama z myślami swymi, daleko od ciała gdzieś w podróży nieznanej.
Gdy nawiedzają mnie myśli, o swej duszy samotnej, rozdartej, ukochanej.
Nie ma mnie tutaj i nie mnie tam, pytania, dlaczego jestem sama?, co zrobić z mą duszą mam?
I nawet, gdy wokół mnie, przyjaciele są i patrzą w oczy moje,
to jestem nadal sama, bo nie widzą mnie, lecz moje kreacje i podboje.
Nawet, gdy wokół siebie, tylu ludzi mam i siłę, którą daje Wam,
To wyrwać się z klatki nie mogę, pokazać swą dusze, taką, jaką znam.
Dusza ukryta, głęboko schowana, która krzyczy i tylko ja ją słyszę.
I gdy noc zapada i jestem tylko ja, a ma dusza do snu mnie kołysze
Nachodzą myśli i uczucia, których nie mogę nikomu dać, bo bliskich swych chronię.
Nie wiedzą, kim jestem, co czuję i co myślę, skrycie to chowam, bo pokazać się boję.
Walczę w tej podróży sama w swej samotni, mając przyjaciół, a czując samotność.
Bo widzę, jak na mnie patrzą i czuję, że mnie nie widzą, a ich patrzenie, to tylko ulotność.
Jestem w próżni, w nicości, niewolniczą autorytetu, płonę i się duszę.
Czy wolnym człowiekiem być nie mogę? Być sobą i swoją duszą, czy ja kłamać zawsze muszę?
By chronić swych bliskich, dawać im nadzieję i co dzień się tym trapię.
Czy dane mi dzielić się swymi uczuciami, kochać jak kochać potrafię?
Odnaleźć siebie i być tak po prostu, tutaj i teraz, będąc sobą?
Wiedząc, że widzą we mnie człowieka z prawdziwą duszą, będąc szczęśliwą osobą.

Autorka Karolina Hirth