Matka Teresa i jej Inspiracje
Inspiracje Matki Teresy
Jak wiemy, była osobą, która wiele zrobiła dla świata,
wielki ciężar nosiła i była przykładem dla milionów, jest nadal i będzie
zawsze. Widziała i czuła nie jedno, ból i biedę, pogardę i ignorancje, ale
zawsze widziała miłość, sens i piękno. Pomagała nie patrząc na siebie i to co
powiedzą inni.
Jest ogromną Inspiracją i mądrością naszej planety. Powstało
o niej wiele książek.
Byłam Kobietą mądrą o wielkim sercu i charakterze i wspaniałej duszy.
Ja przedstawię kilka Inspiracji.
Życie jest...
Życie jest szansą, schwyć ją. 
Życie jest pięknem, podziwiaj je.
Życie jest radością, próbuj ją.
Życie jest snem, uczyń je prawdą.
Życie jest wyzwaniem, zmierz się z nim.
Życie jest obowiązkiem, wypełnij go.
Życie jest grą, zagraj w nią.
Życie jest cenne, doceń je.
Życie jest bogactwem, strzeż go.
Życie jest miłością, ciesz się nią.
Życie jest tajemnicą, odkryj ją.
Życie jest obietnicą, spełnij ją.
Życie jest smutkiem, pokonaj go.
Życie jest hymnem, wyśpiewaj go.
Życie jest walką, podejmij ją.
Życie jest tragedią, pojmij ją.
Życie jest przygodą, rzuć się w nią.
Życie jest szczęściem, zasłuż na nie.
Życie jest życiem, obroń je.
"Pewnego dnia, kiedy laureatka Pokojowej Nagrody Nobla, Matka Teresa, pracowała w slumsach, opatrując rany umierającego, trędowatego, amerykański turysta obserwujący tę scenę zapytał, czy może zrobić zdjęcie. Uzyskał pozwolenie, ale widząc czułość, z jaką świątobliwa kobieta nakładała bandaże na krwawą, cuchnącą ranę w miejscu, w którym kiedyś znajdował się nos trędowatego, powiedział z mieszaniną grozy i wstrętu:
- Siostro, nie zrobiłbym tego za dziesięć milionów dolarów!
- Ani ja, mój przyjacielu - odparła Matka Teresa - ani ja." (Nancy L. Dorner)
............................
Słowa pełne miłości
"Nie zdołam nigdy dostatecznie zrozumieć, jak wielkim dobrem jest umiejętność zwykłego uśmiechu."Matka Teresa z Kalkut
- Jakie znaczenie ma okazywane przez Ciebie miłosierdzie? Czy jesteś w stanie poprawić cokolwiek w Indiach? Przecież jest przysłowiową kroplą w oceanie. Skończmy z miłosierdziem, a zajmijmy się sprawiedliwością.
Matka Teresa odpowiedziała z uśmiechem:
- To wszystko prawda, my nie jesteśmy w stanie nic zrobić. Kiedy rozpoczynałam swoją posługę, nie miałam możliwości zastanawiania się. Spotkałam na drodze człowieka skulonego na ziemi, z wystającymi od głodu kośćmi i ledwo odczuwalnym oddechem. Nie mogłam go nawet przenieść. Wtedy zapytałam samą siebie, czy jest przynajmniej coś, co mogę powiedzieć, choćby kilka słów, które mogłyby go pocieszyć na chwilę przed śmiercią. Ujęłam delikatnie w ręce jego twarz i wyszeptałam mu do ucha:"Bardzo cię kocham".
- Uśmiechnął się i oddał ducha.
- Otrzymał nieoczekiwany prezent. Nie zapomnę nigdy tego uśmiechu wyzwolonego trzema prostymi słowami.
(Pino Pellegrino)
Cytaty Matki Teresy
"Gdy oceniasz ludzi, nie masz czasu ich kochać."
"Nie martw się tak bardzo problemami, jakimi żyje świat, ale po prostu podpowiadaj na potrzeby konkretnych ludzi."
"Lepiej jest zapalić świecę, niż przeklinać ciemność."
"Miej czas na to, aby pomyśleć - to źródło mocy. Miej czas na modlitwę - to największa siła na ziemi. Miej czas na uśmiech - to muzyka duszy. "
"Nie liczy się, co robimy ani ile robimy, lecz to, ile miłości wkładamy w działanie."
"Nigdy nie poznamy całego dobra, jakie może dać zwykły uśmiech."
"Czujemy, że nasza działalność to tylko kropla w morzu. Ale bez niej ocean byłby uboższy. "
"Ty możesz robić to, czego ja nie potrafię. Ja mogę robić to, co się tobie nie udaje. Wspólnie możemy dla Pana Boga dokonać czegoś zupełnie wspaniałego. "
"Wznowienie cieszącego
się dużą popularnością wyboru myśli Matki Teresy z Kalkuty. Autor
wyboru, José Luis González-Balado, pisze we wprowadzeniu, że Matka
Teresa nie miała skłonności do nadmiernego gadulstwa i odzywała się
tylko wtedy, gdy było to konieczne. Dlatego właśnie jej słowa, choć
nieliczne, były przekonujące.
Kierowała je do współpracowników, sióstr oraz wszystkich chcących usłyszeć osobę żyjącą według zasad, które proponuje innym. Ta książka pozwala nam zapoznać się z tym, co Matka Teresa sądziła o świętości, miłości, śmierci, cierpieniu, powołaniu chrześcijanina, pieniądzach i wielu innych sprawach. Krótkie teksty są zarazem migawkami, w których odbija się jej własne życie - podróże po świecie i otwieranie kolejnych domów, spotkania z ludźmi i najważniejsze - służba ubogim i umierającym. To znakomite uzupełnienie bestsellera Pójdź, bądź moim światłem. Książka ma piękną szatę graficzną ilustrowaną zdjęciami.
Anegdoty i powiedzenia zawarte w tej książce to orędzie Matki Teresy do wszystkich ludzi dobrej woli, pragnących usłyszeć słowa osoby żyjącej wedle zasad, które proponuje innym.
Stworzył nas Bóg, dlatego czynimy małe rzeczy z wielką miłością. Wierzę w tę wielką miłość, która pochodzi lub powinna pochodzić z naszego serca, powinna zaczynać się w domu: od mojej rodziny, moich sąsiadów z drugiej strony ulicy, tych mieszkających w następnej bramie. I ta miłość powinna następnie dotykać każdego (z rozdziału Miłość)." autor: Matka Teresa z Kalkuty
"Matka Teresa z Kaltuty
(1910 - 1997)
Trzy lekcje Matki Teresy
Kierowała je do współpracowników, sióstr oraz wszystkich chcących usłyszeć osobę żyjącą według zasad, które proponuje innym. Ta książka pozwala nam zapoznać się z tym, co Matka Teresa sądziła o świętości, miłości, śmierci, cierpieniu, powołaniu chrześcijanina, pieniądzach i wielu innych sprawach. Krótkie teksty są zarazem migawkami, w których odbija się jej własne życie - podróże po świecie i otwieranie kolejnych domów, spotkania z ludźmi i najważniejsze - służba ubogim i umierającym. To znakomite uzupełnienie bestsellera Pójdź, bądź moim światłem. Książka ma piękną szatę graficzną ilustrowaną zdjęciami.
Anegdoty i powiedzenia zawarte w tej książce to orędzie Matki Teresy do wszystkich ludzi dobrej woli, pragnących usłyszeć słowa osoby żyjącej wedle zasad, które proponuje innym.
Stworzył nas Bóg, dlatego czynimy małe rzeczy z wielką miłością. Wierzę w tę wielką miłość, która pochodzi lub powinna pochodzić z naszego serca, powinna zaczynać się w domu: od mojej rodziny, moich sąsiadów z drugiej strony ulicy, tych mieszkających w następnej bramie. I ta miłość powinna następnie dotykać każdego (z rozdziału Miłość)." autor: Matka Teresa z Kalkuty
"Matka Teresa z Kaltuty
(1910 - 1997)
Trzy lekcje Matki Teresy
Nigdy nie zajmuję się tłumami, lecz jedną osobą. Gdybym spojrzała
na tłumy, nigdy bym nie zaczęła". Tak mówi Matka Teresa. To samo źródło
Ewangelii, czyste i krystaliczne! To, co robi - jak sama - zauważyła -
to jedynie "kropla wody w oceanie nędzy". Tak, Matko, jednak ta kropla
wody ma ogromną moc oczyszczającą! Ona zmienia ocean.
Jakże jednak musiała cierpieć, czując się jedynie kroplą, podczas
gdy w jej piersi biło serce o rozmiarach świata! Do tego stopnia, że tę
maleńką niewiastę, ożywioną wolą gigantyczną i miłością gorejącą jak
płomień ku bosym, leżącym na ulicach żebrakom, ogarniało czasem
wyczerpanie: "Są takie chwile - jęczała - w których czuję się jak puste
naczynie, rzecz bez zawartości. Czuję się wtedy tak sama, tak nędzna!"
Chwile te były rzadkie i przelotne. Jako wierna oblubienica Chrystusa
promieniała radością, choć całkowicie zanurzona w największej nędzy. Ta
radość tryskała z samego wnętrza jej istoty jako potężne źródło. Ponad
sto razy to słowo-katalizator wkłada Ewangelia w usta Jezusa.
Pierwsza lekcja: Radość
Pierwsza zatem lekcja, jaką pozostawia nam ta bardzo wielka święta, to lekcja radości. Czy można być naprawdę chrześcijaninem bez posiadania w sobie radości Chrystusa "jakiej nikt nie zdoła odebrać?" (J 16,22). Co mówi na to Matka Teresa? "Radość to modlitwa. Ona jest siłą i miłością. Ona jest siecią rybaka, w którą łowi się dusze. Serce pałające miłością to serce radosne." I ona porównywała "głęboką radość" do busoli wskazującej nieomylnie kierunek, jaki powinno się nadać życiu: "Trzeba więc jej się oddać, nawet jeśli idziemy drogą usianą przeszkodami." Busola i sieć. Ewangelia jest busolą chrześcijańskiego życia. Ewangelia, a nie jakaś teoria filozoficzna lub ideologia polityczna. I chrześcijanin, który posługuje się tą pewną busolą nie może nie zarzucać sieci, aby przyprowadzić dusze do Jezusa spragnionego dusz aż po Krzyż. Tak, Chrystus wzywa nas wszystkich do bycia rybakami ludzi z radością jako przynętą. Smutny chrześcijanin nigdy nikogo nie nawróci.
Druga lekcja: Prawda
Druga lekcja, jaką nam pozostawia apostołka z Kalkuty, to prawda. Mówić prawdę wiernie, odważnie, jeśli trzeba, wbrew wszystkim. Społeczeństwo końca tego wieku w krajach, nazwijmy je rozwiniętymi, zbudowało w swej kulturze śmierci (jak mówi Jan Paweł II) całą serię tabu. Jeśli się ich nie respektuje, spotyka się pogardę, zostaje się zaklasyfikowanym do grupy niepoprawnych dinozaurów. Zabijanie dzieci nienarodzonych to jeden z tematów tabu, bez wątpienia najmocniejszy. Matka Teresa nie omieszkała go naruszać. Uczyniła to m. in. jakieś cztery, może pięć lat temu, wobec Prezydenta Stanów Zjednoczonych i rządu amerykańskiego w czasie National Prayer Breakfast, w którym i ja brałem udział trzy razy. Ona zaś była gościem honorowym. Wobec jakichś trzech tysięcy Amerykanów należących do klas przywódczych wyznała, czym jest w istocie przerywanie ciąży: to nie - komfortowa operacja pozbawiona ryzyka, lecz - zabójstwo niewinnej istoty w łonie własnej matki. "Zabija się dzieci mające się narodzić, milionami. A my nic nie mówimy... nikt nie mówi o milionach małych istnień, poczętych, mających takie samo życie, jak wy i ja, życie Boże. A my nic nie mówimy... Narody rozwinięte są najbiedniejsze. Boją się maleństw, boją się mającego się narodzić dziecka, dlatego to dziecko musi umrzeć. Bo nie chcą żywić jeszcze jednego dziecka, nie chcą wychowywać jeszcze jednego dziecka, dziecko musi umrzeć..."
Ogłosić prawdę wobec wszystkich i przeciw wszystkim. Jeśli uczniowie Chrystusa, Syna Boga, nie ośmielają się już głosić i szerzyć prawdy, któż to uczyni? Czy żelazna pokrywa nie spadnie na ludzkość, zamykając ją w więzieniu błędu. Dziękujemy, Matko Tereso, za odważne i wieczne wypełnianie tego obowiązku miłosierdzia, jakim jest głoszenie prawdy. Jej właśnie, niezmiennej, naucza nas Słowo Boże.
Trzecia lekcja: Działąjąca
Trzecia, największa lekcja, jaką pozostawiła nam Matka Teresa, to lekcja miłości działającej. Nie tylko - słownej, błyskotliwej, na czas homilii utkanych z dobrych intencji. Miłość działająca to Słowo Chrystusa przemienione w złoto miłosierdzia. Matka Teresa wspięła się na szczyty rzadko osiągane w czasie 2000 lat chrześcijaństwa. Ona jest, wraz z kilkoma innymi, których zliczyć można na palcach, na samym czele szeregu wspinających się na absolutny szczyt miłości. "Gdy dotykam cuchnących członków - mawiała - wiem, że dotykam Ciała Chrystusa takiego, jakim je przyjmuję w Komunii św., pod postacią chleba. To z tego przekonania czerpię siłę i odwagę. Z pewnością bym tego nie robiła, gdybym nie była pewna i przekonana, że w tym trędowatym ciele, opiekuję się Jezusem." Doszliśmy do serca Ewangelii, do bezcennego jądra Dobrej Nowiny Jezusa Chrystusa, do żywotnego ośrodka tajemnicy Boga-Człowieka. Niech przykład ognia miłości Matki Teresy wpije się jak drzazga w ociężałość naszego ciała. Drzazga, zadająca ból dopóty, dopóki miłość nie przekształci się w prawdziwe miłosierdzie. "Miłość, żeby była prawdziwa, musi zadawać ból... Pamiętajcie, że mamy kochać biednych aż do bólu" - mówiła z uporem święta z Kalkuty.
Pan nałożył na nas obowiązek dzielenia się dobrami z ubogimi, bogactwami duchowymi z nieszczęśliwymi, bogactwami materialnymi z nędzarzami. Jeśli tego nie czynimy, czy nie powinniśmy przestać uczęszczać do kościoła i przestać przyjmować Ciało Chrystusa? Zaoszczędzilibyśmy Mu łez z powodu tego, że tak źle żyjemy Jego orędziem miłości wcielonej, żyjącej.
Jaka powinna być miara tego dzielenia się, podyktowana miłością? Dziesięcina... dziesiąta cześć naszych dochodów, jakiekolwiek by nie były. To jedynie minimum... Kościół powinien jak młotem uderzać serca wiernych tą bardzo starą biblijną tradycją dziesięciny. A nie zapominajmy, że gdy dajemy, Pan zwraca nam stokrotnie. W swych wizjach stygmatyczka Katarzyna Emmerich widziała jak rodzice Najświętszej Panny, ludzie żyjący dostatnio, dzielili co roku stado na trzy części: jedną oddawali Świątyni, drugą - biednym, a trzecią zostawiali sobie. Ich dobra nie pomniejszały się.
Matko Tereso, teraz gdy jesteś w wiecznej radości Pana, po Jego prawicy (Ps 15), wstawiaj się za nami, aby Duch Święty dawał nam moc do rzeczywistego życia tymi trzema wartościami, najcenniejszymi z przekazanych nam przez Chrystusa. Wkrótce, nikt w to nie wątpi, będziemy mogli przyzywać Ciebie jako świętej, Ciebie, która potrafiłaś tak cudownie odbijać jedyną świętość Boga w Twojej wstrząsającej drodze tu na ziemi! Twoje słowo, obrazy z życia są dla nas jak promieniejąca księga: "Pewnego dnia podniosłam człowieka, który żył w rynsztoku. Widziałam, że jego koniec był bliski. Gdy go wzięłam w ramiona powiedział z uśmiechem: "Całe życie żyłem na ulicy jak zwierzę, ale umrę jak anioł, kochany i zadbany." Pobłogosławiłam go zapewniając, że teraz odejdzie kontemplować Boże Oblicze przez całą wieczność." Dziękujemy, Matko Tereso, za skarby, jakie nam zostawiłaś. Gdy odeszłaś do Domu Ojca, zapadała noc. Setki milionów ludzi poczuły się osierocone, ale przypomniały sobie o swej wartości. Ty błagałaś: "Niech każdy, kto do was przychodzi, odchodzi lepszy i szczęśliwszy!"
Rene Lejeune"
Pierwsza zatem lekcja, jaką pozostawia nam ta bardzo wielka święta, to lekcja radości. Czy można być naprawdę chrześcijaninem bez posiadania w sobie radości Chrystusa "jakiej nikt nie zdoła odebrać?" (J 16,22). Co mówi na to Matka Teresa? "Radość to modlitwa. Ona jest siłą i miłością. Ona jest siecią rybaka, w którą łowi się dusze. Serce pałające miłością to serce radosne." I ona porównywała "głęboką radość" do busoli wskazującej nieomylnie kierunek, jaki powinno się nadać życiu: "Trzeba więc jej się oddać, nawet jeśli idziemy drogą usianą przeszkodami." Busola i sieć. Ewangelia jest busolą chrześcijańskiego życia. Ewangelia, a nie jakaś teoria filozoficzna lub ideologia polityczna. I chrześcijanin, który posługuje się tą pewną busolą nie może nie zarzucać sieci, aby przyprowadzić dusze do Jezusa spragnionego dusz aż po Krzyż. Tak, Chrystus wzywa nas wszystkich do bycia rybakami ludzi z radością jako przynętą. Smutny chrześcijanin nigdy nikogo nie nawróci.
Druga lekcja, jaką nam pozostawia apostołka z Kalkuty, to prawda. Mówić prawdę wiernie, odważnie, jeśli trzeba, wbrew wszystkim. Społeczeństwo końca tego wieku w krajach, nazwijmy je rozwiniętymi, zbudowało w swej kulturze śmierci (jak mówi Jan Paweł II) całą serię tabu. Jeśli się ich nie respektuje, spotyka się pogardę, zostaje się zaklasyfikowanym do grupy niepoprawnych dinozaurów. Zabijanie dzieci nienarodzonych to jeden z tematów tabu, bez wątpienia najmocniejszy. Matka Teresa nie omieszkała go naruszać. Uczyniła to m. in. jakieś cztery, może pięć lat temu, wobec Prezydenta Stanów Zjednoczonych i rządu amerykańskiego w czasie National Prayer Breakfast, w którym i ja brałem udział trzy razy. Ona zaś była gościem honorowym. Wobec jakichś trzech tysięcy Amerykanów należących do klas przywódczych wyznała, czym jest w istocie przerywanie ciąży: to nie - komfortowa operacja pozbawiona ryzyka, lecz - zabójstwo niewinnej istoty w łonie własnej matki. "Zabija się dzieci mające się narodzić, milionami. A my nic nie mówimy... nikt nie mówi o milionach małych istnień, poczętych, mających takie samo życie, jak wy i ja, życie Boże. A my nic nie mówimy... Narody rozwinięte są najbiedniejsze. Boją się maleństw, boją się mającego się narodzić dziecka, dlatego to dziecko musi umrzeć. Bo nie chcą żywić jeszcze jednego dziecka, nie chcą wychowywać jeszcze jednego dziecka, dziecko musi umrzeć..."
Ogłosić prawdę wobec wszystkich i przeciw wszystkim. Jeśli uczniowie Chrystusa, Syna Boga, nie ośmielają się już głosić i szerzyć prawdy, któż to uczyni? Czy żelazna pokrywa nie spadnie na ludzkość, zamykając ją w więzieniu błędu. Dziękujemy, Matko Tereso, za odważne i wieczne wypełnianie tego obowiązku miłosierdzia, jakim jest głoszenie prawdy. Jej właśnie, niezmiennej, naucza nas Słowo Boże.
Trzecia, największa lekcja, jaką pozostawiła nam Matka Teresa, to lekcja miłości działającej. Nie tylko - słownej, błyskotliwej, na czas homilii utkanych z dobrych intencji. Miłość działająca to Słowo Chrystusa przemienione w złoto miłosierdzia. Matka Teresa wspięła się na szczyty rzadko osiągane w czasie 2000 lat chrześcijaństwa. Ona jest, wraz z kilkoma innymi, których zliczyć można na palcach, na samym czele szeregu wspinających się na absolutny szczyt miłości. "Gdy dotykam cuchnących członków - mawiała - wiem, że dotykam Ciała Chrystusa takiego, jakim je przyjmuję w Komunii św., pod postacią chleba. To z tego przekonania czerpię siłę i odwagę. Z pewnością bym tego nie robiła, gdybym nie była pewna i przekonana, że w tym trędowatym ciele, opiekuję się Jezusem." Doszliśmy do serca Ewangelii, do bezcennego jądra Dobrej Nowiny Jezusa Chrystusa, do żywotnego ośrodka tajemnicy Boga-Człowieka. Niech przykład ognia miłości Matki Teresy wpije się jak drzazga w ociężałość naszego ciała. Drzazga, zadająca ból dopóty, dopóki miłość nie przekształci się w prawdziwe miłosierdzie. "Miłość, żeby była prawdziwa, musi zadawać ból... Pamiętajcie, że mamy kochać biednych aż do bólu" - mówiła z uporem święta z Kalkuty.
Pan nałożył na nas obowiązek dzielenia się dobrami z ubogimi, bogactwami duchowymi z nieszczęśliwymi, bogactwami materialnymi z nędzarzami. Jeśli tego nie czynimy, czy nie powinniśmy przestać uczęszczać do kościoła i przestać przyjmować Ciało Chrystusa? Zaoszczędzilibyśmy Mu łez z powodu tego, że tak źle żyjemy Jego orędziem miłości wcielonej, żyjącej.
Jaka powinna być miara tego dzielenia się, podyktowana miłością? Dziesięcina... dziesiąta cześć naszych dochodów, jakiekolwiek by nie były. To jedynie minimum... Kościół powinien jak młotem uderzać serca wiernych tą bardzo starą biblijną tradycją dziesięciny. A nie zapominajmy, że gdy dajemy, Pan zwraca nam stokrotnie. W swych wizjach stygmatyczka Katarzyna Emmerich widziała jak rodzice Najświętszej Panny, ludzie żyjący dostatnio, dzielili co roku stado na trzy części: jedną oddawali Świątyni, drugą - biednym, a trzecią zostawiali sobie. Ich dobra nie pomniejszały się.
Matko Tereso, teraz gdy jesteś w wiecznej radości Pana, po Jego prawicy (Ps 15), wstawiaj się za nami, aby Duch Święty dawał nam moc do rzeczywistego życia tymi trzema wartościami, najcenniejszymi z przekazanych nam przez Chrystusa. Wkrótce, nikt w to nie wątpi, będziemy mogli przyzywać Ciebie jako świętej, Ciebie, która potrafiłaś tak cudownie odbijać jedyną świętość Boga w Twojej wstrząsającej drodze tu na ziemi! Twoje słowo, obrazy z życia są dla nas jak promieniejąca księga: "Pewnego dnia podniosłam człowieka, który żył w rynsztoku. Widziałam, że jego koniec był bliski. Gdy go wzięłam w ramiona powiedział z uśmiechem: "Całe życie żyłem na ulicy jak zwierzę, ale umrę jak anioł, kochany i zadbany." Pobłogosławiłam go zapewniając, że teraz odejdzie kontemplować Boże Oblicze przez całą wieczność." Dziękujemy, Matko Tereso, za skarby, jakie nam zostawiłaś. Gdy odeszłaś do Domu Ojca, zapadała noc. Setki milionów ludzi poczuły się osierocone, ale przypomniały sobie o swej wartości. Ty błagałaś: "Niech każdy, kto do was przychodzi, odchodzi lepszy i szczęśliwszy!"
Rene Lejeune"
Komentarze
Prześlij komentarz